Elvira Groenhuijzen, 1964-2021
Op de Antiekmarkt Den Haag was ze altijd rustig wanneer ze iets van haar interesse zag op een kraam. Ze onderhandelde, wikte en woog, kocht wel of niet.
De inrichting van hun eigen kraam leek ze grotendeels
over te laten aan haar vader Rob. Ze wist dat hij hun beider kunnen, kennis en creativiteit op een hoog niveau zou tonen aan het publiek.
Maar op een zondag, wanneer was het, 2012 denk ik, zat Elvira
onrustig in hun kraam. Gaat het een beetje, vroeg ik. “Neeeee! Helemaal niet”
Ik vermoedde iets. Ga je naar Scheveningenstrand? “Jaaaaa!”
Ze begon helemaal te stralen, bijna te springen van
enthousiasme, zichtbaar te bibberen van spanning. Volleybal zus en volleybal
zo. Alsof ze zelf het net zou gaan spannen, het zand aanharken, de ballen
glanzend opwrijven, de zon vanachter de wolken vandaan trekken, de scheidsrechter
de les lezen, het publiek gratis toegang verlenen met als voorwaarde haar
spelers aan te moedigen. Zodat die spelers op het hoogste niveau zouden kunnen presteren.
En winnen natuurlijk.
Handel in art nouveau & art deco objecten en
volleybal hebben veel overeenkomsten: passie, kennis, kunde, investering en durf.
Er zijn spreekwoorden en gezegden die in beide takken worden gebezigd, zoals “je
slag slaan”, “scoren” en “voor de winst gaan”.
Bij Elvira was die ochtend één
ding duidelijk: met mensen werken, ze mooier maken, ze beter maken, ze laten
geloven in de winst, ze laten samenwerken om als team kampioen te worden, dát
gaf haar die bibbers. Niet een fraai vaasje, potje of beeld. Mensen doen dat.
Mensen geven je winst, ook als je verliest.
Met liefs, Marx.
Reacties kun je sturen naar: antique-book-market@ziggo.nl, ze zullen naar de familie
worden doorgestuurd.
foto's van A'lok Choy On-Off.nl en Ronald Hoogendoorn Fotografie
Een mooi bericht over Elvira:
